“Biz bugüne kadar böyle bir eylem görmemiştik. Gerçi bizim Güneydoğu’da eylemler var ama hep siyasi. Emek adına hiçbir eylem olmadı. (…) Bu kadar uzun süreli ve bu kadar halkın yan yana hiç sorunsuz bir şekilde 2 ayı geçirmeleri çok değişik bir şey. İşte demek ki emek kavgası buymuş. Emek olduğu zaman hiçbir halk, ırk, din ayrımı olmuyormuş. Yani dava ekmekse herkes bir oluyormuş… tek dil yani.”
2010 kışında yaşanan TEKEL direnişi, Türkiye’de emek hareketinin tarihinde müstesna bir olay olarak yer aldı. Ülkenin çeşitli yerlerinden Ankara’ya gelen işçiler, başkentin merkezindeki yaya bölgesine 78 gün boyunca ‘yerleşerek’ kararlılıklarını gösterdiler ve hak taleplerini duyurmaya çalıştılar. TEKEL direnişçilerinin çadırlarının çevresinde, yaklaşık iki buçuk ay boyunca bir dayanışma mahallesi, bir tür alternatif kamusal alan oluştu.
Nuray Türkmen, güçlü bir tasvirini sunduğu bu eylemi bir kolektif öğrenme deneyimi olarak analiz ediyor. Sınıf bilincinin ortak eylem ve deneyim içinde oluşma sürecinin etkileyici bir örneği olarak ele alıyor TEKEL direnişini. İşçilerin her alandaki (sınıfsal, cinsel kimlikle ilgili, yurttaşlık bilinciyle ilgili vb.) bilinç dönüşümünü, ‘artçı’ etkileriyle birlikte değerlendiriyor.
Hamasetten uzak bir bakışla, büyük TEKEL eyleminden baki kalan umut içeriğini damıtan bir çalışma.
