Sevmek için bilmeyerek sevmek, sonra farketmek lazımdır...
_spoiler içerir_
Keşke ruhumuzu bir puzzle gibi önümüze serip, ihtiyacımız olan parçaları görebilsek... ama maalesef biz o eksik parçaları ancak karşımıza çıkınca farkediyoruz...
Suat da Necip karşısına çıkıncaya dek bir bütün olduğu zannındaydı...
sevmenin ne olduğunu birbirleriyle öğrenip, yalnızca bu hayatta gerçekten “sevilmiş” olmak kârıyla yine yalnız kaldılar...
yalnız kaldılar ama bence;
Rûhumuzu kanatlandıran hisler arkasında acı birer tat bıraksa da o anda yaşattığı güzellik adına hiç yaşanmamış olmayı dilememize engeldirler...
Neyse, Suat’ın birlikte ölümü Saadet saymış olmasını düşünerek finalin buruk tebessümüyle..
Baskı hakkında da küçük bir dipnot geçmek istiyorum;
Çocukluğumdan bu yana resimli kitap okumamıştım,
Baskıda döneme ait fotoğraflar kullanılmış olması benim için ekstra keyifliydi (:
~iyi okumalar~
