Eylül
Mehmet RaufQuotes
O asıl sabahları seviyordu, oturdukları odanın üstünde yatıyorlardı. Evvela güneş, o cehennem güneşi,o siyah dumanlı, insanın belini büken güneş değil, kız gibi saf ve taze bir güneş gelip odaları aydınlatıyor "uyanınız!" diyordu; sabaha kadar deniz insana mahrem ve şen bir ninni söylüyor, bazen kızarak gürlüyor, köpürüyor, fakat çok kere böyle sakin, bir kuzu gibi bezgin ve uslu...
Suad her gün bu güneşle beraber uyaniyor,sıçrayıp camları açıyordu; o zaman içeri sabah, hayat,neş’e, hele gençlik bütün bunlar, her şey, sade bu güneşle, sade denizin sesleriyle, odalarına, kalplerine hücum ediyordu; insanı gelip böyle koklayarak ısıtan, denizin körpeliği ile serin
bir sıcaklık veren güneşle yıkanıyorlardı... İşte Süreyya buna doyamıyordu.
Sayfa 58Kitabı okudu
Deniz yok mu deniz ? En sıcak havalarda bile insana can verir!
Sayfa 9
…Niçin onun ne kabahati vardı? Bütün bu felaket kendini çok sevdiği, her şeyi aşkına feda ettiği için miydi? ‘’Ah kadınlar, kadınlar, siz sade aşkınıza, sade fedakarlık ülviyetinize müştak ve mağlup olup mesut yanarken, erkeklerin kalbinde ne çirkin, ne hain, ne bigane hisler olduğunu bilseniz…’’ diyordu.
Sayfa 228Kitabı okudu
Dünyada musiki gibi bir şey yoktur!
Sayfa 64 - Morpa Kültür Yayınları