"Onun kadar sevgiyle dolu pek az insan tanıdım. Yalnız atları, arabasını, beni, babamı değil, bahçesindeki salataları, domatesleri, biberleri, soğanları da seviyordu. Her mevsim. Hatta, bahçesinin sınırını oluşturan incir ağaçlarına dadanan kargaları bile."
İşte Çakır'ın Öyküsü bu. Kendisini kimin büyüttüğünü bile bilmiyor Çakır, o yalnız. Tanrı onu sevgi dolu bir yürekle ve atlarla ödüllendirmiş ama sırtında bir kamburla cezalandırmış.
İlk defa Ferit Edgü okudum öykü desem değil, anlatı desem değil roman desem hiç değil, olsa olsa romansı bir kitaptı bu. Yarım kalan cümleler vardı, geri kalanını okuyanın düş gücüne bıraktığı.
