Eveeeet, işte muhteşem bir Dostoyevski eseri...diyemem. Sanki biraz “yazmam gerekiyordu, yazdım” gibi olmuş. Öngörülebilir kurgu, sona bırakılan asıl sürpriz ile beklentiyi tam vermiyor. Üstelik yazım dili de beklentinin altında.
Yani Ezilenler’i tipik bir Dostoyevski romanı (kalemi) olarak betimlemem doğru olmaz.
Fakat; sizi sıkmıyor, akıcılığı (her şeye rağmen) gayet başarılı ve sıradan değil. Dediğim gibi eleştiri; Dostoyevski’den oluşan beklentiden kaynaklı.
Dostoyevski’yi ilk defa okuyanların, onun yeteneğini yanlış yorumlamasına neden olabilir. Diğer eserlerine göre nispeten yüzeyde kalmış ana kahraman, olayların etrafında dönüp dönüp durmakta hatta çok kere de bir “kurtarıcı” olarak kurguyu birbirine bağlama işini de üstlenmekte.
Velhasıl, “iyi ki okumuşum” tadında değil. Tekrar okur muyum?...zannetmiyorum.
