Dostoyevski, Ezilenler adlı eserinde " İleriki mutluluklarımı şimdi acı çekerek hak etmem gerek" diyor ve ekliyor; "Anlık mutluluklar yaşayıp derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğin vakit kimseye de ihtiyacın olmuyor. Siz buna yalnızlık, ben ise huzur diyorum..
Ah o tatlı çocukluk çağım, neredesin? Hayatımın yirmi beşinci yılında senin özlemini çekip hayıflanmak ve ölürken bir tek senin anınla keyiflenip seni minnetle anmak ne anlamsız..