Gawol 1994 te İstanbul'a geliyor ve üniversitede 4 adet konferans veriyor. Bu kitap işte bu 4 konferanstan oluşuyor. Kitapta yazar Avrupa'nın sanayi devrimi ve sonrasındaki yaşamini Nietzschenin eserlerine dayanarak ve onun fikirlerini paylaşarak eleştiride bulunuyor. Avrupa insanı dinden uzaklaşıp Nihilizm batağına düşüyor. Bu inançta her şeyi her değeri reddetme var, dünya bir hiç... Nietzsche önce bu inancı benimsiyor fakat sonrasında bu felsefe hem bireysel hem de toplumsal problemlere neden oluyor, o halde nedir insanı mutlu edecek olan? Tarihsel, sanatsal bakış ile nihilizmi aşmaya çalışıyor. Kitap bitince nihai olana ulaşılamadığıni alıyorsunuz. Kaç bin yıldır var olan insanın hâlâ en basit olgularda dahi şu şudur diyememesi, mutluluğa ulaşamaması, neyin kendisini mutlu edeceğini hâlâ bilememiş olması, birine yapışıp sonra bu da değilmiş diyerek diğerine sarılması. Sorunun kaynağı suyu kulakla içmeye çalışmak bence. Akıl doğruyu yanlıştan ayırmak için insana verilen bir araç, mutlu olmanın yolu ise kalpten geçer. Kalbe hitap eden de vahyin ışığı ile aydınlanmış akıldır. Daha bin yıl geçse dahi filozoflar aynı şeyi kendilerine soracaklar ama İslami çok iyi anlayıp yaşamış Bediüzzaman hazretlerini tanıyan bir insanın aklen kalben araması son bulacaktır. Onuncu on birinci on ikinci ve on üçüncü Söz eserlerini okuyan hak verecektir bu fikrime
