Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku İlhami Algör

İlhami Algör, benim nazarımda varoluşsal edada büyük bir Sanrıcı’dır. Yani bendeniz, naçizane yazarın kahramanı için; gerçekte var olmayan şeyleri gören ve aynı zamanda işiten, daha doğrusu dayanaksız algı sahibi insanlar için kullanılan Sanrı kelimesine karşın, “Sanrıcı” nitelemesinde bulunurum, çünkü hoşuma gider böylesine otantik nitelemeler ve iyi yazarları yüceltmeyi oldum olası severim. Yazarın, topluma ve toplumun düzenine ayak uyduramamış bir hikâye kahramanını anlatırken toplum kalıplarını sarsacak nitelikteki fikirlerini ise okurun, o varoluşsal oksijenini ciğerlerinde solumasına vesile olacak şekilde yansıtması, takdire şayandır zannımca.

Kitapta neler yok ki? Kişilik Paradokslarından tutunda zamanının mühim adamlarına inceden taşlamalar ve bu taşlamaların yanında kendi halinde yaşanan tutkular... Kitabı okurken, bir yandan dışlanmışlık, bir yandan çaresizlik ve öte yandan da değersizlik yüklü hissiyat bulutları okurun tepesinde biter ve bir süre sonra bu bulutlar birbiri ardına çarpışarak önce okuru, şimşekler çaktırarak korkutur, sonrasında yağan yağmur edasındaki tespitleriyle de huzur verir.

Yürümek her zaman yürümek değildir, bazen düşünmektir diye okumuştum bir yerde. Nedendir bilmem kitaplarda sokak sokak bir başına yürüyen ve bu sokakları arşınlayan kahramanların yazarlarını değerli bulmuşumdur. Çünkü bu yazarlar sahipsizdir, toplumdan ya dışlanmıştır ya da kendini soyutlamıştır. Anlatamamıştır çevresine derdini ya da anlayan olmamıştır ki yazıya dökmüştür düşüncelerini elbet bir gün beni de anlayan olur diye… Ve bizler bu yazarları okurken kendimizi tam manasıyla bulamasak da yazımlarında; mutlaka kendimizden bir parçaya da rasgelmemiz ihtimal dahilindedir hal böyleyken eksik yanımızı tamamlamak maksadıyla girişiriz okumaya lakin sizde takdir edersiniz ki kendimizi tamamlamak bir kenara dursun daha da eksiliriz, eksik hissederiz…

Kişilik paradoksları, bir aynanın karşısına geçip aynadaki ile kendini aynı görememektir. Biri yapılan seçimleri ifade ederken diğeri (yani aynadaki) ise yapılmayan ya da yapılamayan seçimlerin sahibi bir başka benliği ifade eder. Hani denir ya nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi hissediyorum diye. Tam da anlatmak istediğimi özetler nitelikte bu sözcükler…

Nerede değilsek orada mutlu olacaksak mutlaka okumaya devam etmeliyiz. Okumak başka yerlerde olmak ve kendi benliğini bulmaya bir adım daha yaklaşmak demektir. Bu vesileyle herkese keyifli okumalar dilerim.

Güzeldi, roman içinde roman ile meşgul oldum, anlatıcı ile racon keserek konuştuk, racon keserek konuştuk ama bu raconun içinde küfürleri bile yarım yamalak ettik. İstiklal’de, Karaköy’de filan gezindik. E-kitap olarak okuduğum için ekran defalarca “Abi yapma, yazık ediyorsun bu kitaba, basılı kitap olarak oku beni” dedi, cevap vermesem de kendisine ya da “Sen sus, var benim bir bildiğim” diye cevap versem de sonralardan hak verdim kendisine. Kitap konuştuğu sürece kapının kilidi kadar rahatsız edici konuşmadı ama içindeki tüm duyguları da hissettirdi; ama bu kitaptan sonra da kapı dillerine, kapı kilitlerine bakışımın değişeceği de, kendilerine bir saygım olacağı da bir gerçektir. Hele sen kapının dili, gelip de bana “bitse ne olur, bitmese ne” dedin ya verecek cevabım olmadı sana.

Kitap yer yer tebessüm ettiriyor ve gülmeye doğru yol aldırıyor tebessümleri ama bu ifadeyi yüzünüzde uzun süre tutturmadan da tutkuyu vererek, yalnızlığı hissettirerek belki de çaresizliği vererek üzgünlüğe götürüyor. Bunları ise şarkı sözleri, türkü sözleri, film replikleri ile vermesi ise hem kitabın farklılığını hem de yazarın başarısını gösteren unsurlar. Aslında daha çok bir şeyler yazmak istiyorum, o aynayı filan konuşmak istiyorum ama bir şeyler “çıt” ediyor içimde, “hop sus bakalım sen” diyor, sanki bir şeyleri yanlış söyleyecekmişim gibi. Susayım o zaman, zaten yazsam ne olur, yazmasam ne ama güzeldi, sıcacık bir novella iyi geldi.

Tebessüm ederek başladığım kitap beni derinlere götürüp bıraktı. Gülerim ağlanacak halime üslubu ile ele alınmış, "bu da mı gol değil" hissiyatına gark eden, sizi sizden alan geriye gerçekleri acı acı avuçlarınıza bırakan bir kitap. Bazı kitapların üstüne başlıbaşına bir kitap daha yazılır ya işte bu kitap da onlardan biri. Etkileyici ve sizi alıp götüren, bir süre alıkoyan ve derin derin düşüncelerde "ister yüz, ister boğul.Sana kalmış" dedirten bir karakter. Ah müzeyyen yapılır mıydı bu? Diye sormadım değil. Tebessümden eksik bırakmayan farklı bir üslupla sizi her duygu ile bir başınıza bırakan bir eser. Okuyunuz hak vereceksiniz.

Fakat müzeyyen bu derin bir tutku hem güldürdü hem düşündürdü keşke yazar biraz daha yazsaymış sonunu mantıklı bitirseydi bitti diye üzülüyo insan.

Avaramu!
Gerçekten de avare ettin beni ey Algör! Bu nedir yahu :)
Çok güzeldi. "Racon keserek konuştun benle sürekli, caz cuz yapma alırım façanı aşağı" modundaydım kitap boyunca. :)
Nedense çok az beğenilen bu kitabı-nedense ben çok beğendim. (Bende mi bir acayiplik var anlayamadım.) Çok samimi bir kitaptı. Uzun zamandır böyle içten bir kitap okumamıştım. O cümlelerin sadeliği, cuk oturmuşluğu, beni benden aldı, hiç bilmediğim diyarlara götürdü. Orada kaldım sanırım, bir müddet dönemeyeceğim.

Konuşma dilinde yazılmış olan bu anlatı kitabı, "ağlanacak haline gülme" durumu bir çeşit. Karakterimiz "gölge etme başka ihsan istemez" modunda takılıyor. Verip veriştiriyor herkese. Çok samimi, çok bizden. Kesinlikle okumanızı tavsiye ediyorum. Keyifli okumalar dostlar...

İlhami Algör'ün okuduğum ilk kitabıydı.Yesilçam Sadri Alısık tadında bir kitaptı.Gözümde Sadri Alısığın filmlerini canlandırarak okudum.Keyif alarak okuyabileceğiniz bir kitap.

şimdiye kadar okuduğum kitaplardan çok çok farklı bir kitap.baştan sona kadar şarkı sözleri,türkü sözleri,film replikleri ve tamamen argo dilden oluşan bir anlatım mevcut.olayın karakteri, her şeyi tii ye alan,tüm insanlarla,hatta eşyalarla konuşabilen ve onları konuşturan,bazende kendi kendine konuşabilen, bir İstanbul kabadayısı görünümünde olan bir kişi.bu kişinin en zayıf yönü ise Müzeyyen'e olan aşkı. Ama Müzeyyen'in gerçekte karakterle birlikte mi olduğu veya tamamen hayali biri mi olduğu net olarak anlaşılamıyor.kitapta her iki durumu da gösterir cümleler ve parağraflar mevcut. yazarın, okuyanlara kafa yormaları için, ustaca ve bilinçli bir şekilde böyle bir durum oluşturmuş olabileceği düşüncesindeyim.bu duruma çok kafanızı yormazsanız,yazılmış espiritüel bir talk-show gibi keyfle okuyacağınız bir kitap.

Göz açıp kapayıncaya kadar bitip bittikten sonra insana gözlerini kapattırıp "Ah ulan, ah !" dedirten kitaplardan. İçeriğin de Sadri Alışık'tan bahseden bahsetmemiş olsa bile okurken sizin aklınıza onu düşüren kitaplardan. "Müjgan o gün güzel bile değildi. " diyen Sadri abimiz ve Müzeyyen'in bakışlarındaki değişikliği anlatan kitabımızın asıl oğlanı aynı sanki. Dil bakımından sade, anlaşılır, sokak ağzı ama samimi, içten..

Daha fazla bir şey yazmaya lüzum görmüyorum. Okumanızı tavsiye ederim. Zaman kaybettiğinizi düşündürecek bir kitap değil.

İncelememi bitirirken hepinize kitabın otuz ikinci sayfasında geçen "Bazı geceler uyanır, beni kendini seyrederken bulurdu." cümlesindeki gibi derin sevgilerden dilerim.

Keyifli okumalar. :)

Dipçe: Kitapla aynı adı taşıyan filmi izlemenizi de tavsiye ederim. :)

"Fakat Müzeyyen bu derin bir tutku, " dedim. Tırsmaya başlamıştım. Haklı olabilirdi.
"Evet, biraz sapık ve tek taraflı bir tutku, "dedi, arkasını dönüp gitti.

Müzeyyen, kocası trafik kazasında ölünce, küçük kızıyla ortada kalmış akıllı ama talihsiz bir kadındır. Birgün, bir film montajcısı eskisi olan kahramanımız, müzeyyen'e aşık olur ve evlenirler...

Eski Türk sineması tadında, değişik üslup ile yazılmış, kısacık ama anlaşılması güç, dikkat isteyen bir eser. Sindire sindire okunması gerekir. Bu yüzden size tavsiyem sessiz bir ortamda okuyup, daha iyi anlamanız. Kitabın seri olarak devamı olduğundan yarıda kalmış gibi bir his bırakıyor. Ara ara yazarın iç dünyasına girip, düşündüren sözlerini de etkileyici buldum. Okumanızı tavsiye ederim. İyi okumalar :)

İncecik, bir oturuşta biten sıcacık bir kitap. Daha önce okuduğum kitaplardan bir hayli farklıydı. Bu farklılık bana güzel geldi, herkes sever mi bilemiyorum ama özgün yazı dilinin şahsa hitap etmese de teşvik edilmesi taraftarıyım. Kitabı okurken kah güldüm kah düşündüm. Benzetmeleri, cümleleri konuşma dili gibi gözükse de hiç de basit değildi. Yazarın nesneleri konuşturması, belli bir zamana veya mekana bağlı kalmadan bir şeyler yazması beni oldukça etkiledi. Kısacası memnun kaldım ve yazarın diğer kitaplarını da okunacaklar listeme ekledim.