farabi’ye göre bir şeyin hüviyeti, onun ayniyeti, tekliği, şahsiyeti, özelliği ve münferit varlığı demektir. “o” ile hüviyete, özelliğe ve ortaklık kabul etmeyen münferit varlığa işaret edilir*. bir şeyin hüviyeti demekle onun dış dünyada varlığı kastedilir. bir şeyin mahiyeti ile de zihindeki varlığı kastedilir. farabî, ilk defa felsefe tarihinde mahiyet (es-sence) ile varlığı (existence) böylece birbirlerinden ayırmış oluyor.