“En yüksek mutluluğa erişenler bile, deli gibi başka arzulara kapılırlar.”
Sevdiğim bi alıntıyı ekleyerek başlıyım. Hani insanlar olarak hazımsızızdır yaa mesela hep bi fazlasını isteriz, gözümüz doymaz. Bu sözde buna çanak tutar. Genç yaşlarda yazdığı romanı olgun sayılabilecek dönemde tekrar kaleme alan Johann Wolfgang von Goethe, bize şöyle bir mesaj verir;yaş ilerledikçe, olgunluk artıkça,bilgi ve birikim fazlalaştıkça var olan düşündüğünüz savlar da düşünceler de değişebileceğini gösterir. Mesela bizlerde şu önce ki yaşımda olsam bunu şöyle yapardım ve ya yapmazdım deriz.Çok beğendiğim bir yazar olan Goethe'nin bu kitabının okullarda materyal olarak kullanılmasını düşünürüm. Yoğun felsefik birikim, olay kurgusu ve öğreticilik ile yoğrulmuş, tasavvufi ilmi de içeren bu eserin geneli diyalog, tiyatro halinde geçer.
Kitabın karakterlerinden, Mefistofeles tanrıya şirk koşması anlaşılması ile şeytan olduğu ortaya çıkar. Mefistofeles amacen Faust'u yoldan çıkarmaya çalışır ve başarır. Faust aslında kendi halinde, iç dünyasına yönelmiş ama menistofelesin aklını çeldirmesine engel olamaz. Diğer karakterkerden Margarate duygusal bir özellikle beraber aşırı günah işleyen ama sonlarda pişman olur ve Menistofelesin onu kurtarma isteğini reddetip tanrıya sığınır. Tanrı bu sığınışı mükafatlandırır ve melekler tarafından yüce kata çıkarılır.
Teknik bakımdan çok az kusur barındıran, imla ve yazıma dikkat edilmiş biçimde hazırlanmış bu eser ;gerek sübliminal mesajların çok olması gerek felsefi ile ileri boyutta çoğu yerde örtülü anlamlar barındırması nezrimce beğenmeme neden olmuştur. Keyifli okumalar
