Ahmet Mithat bu eserinde yanlış batılılaşmayı karakterler üzerinden gösteriyor bize.
Felatun Bey, sonradan görme hali vakti yerinde bir babanın oğlu olarak varlık içinde büyüyor. Eğlence ve zevk düşkünü, bilir görünür bilmez, bildiğini de eksik bilir, çalışmaktan emekten bihaber alafranga bir züppe kısacası.
Rakım Efendi ise babasını küçüklüğünden kaybetmiş anası ve dadısı ile kıt kanaat geçinerek büyüyen bir çocuk. Rakım çok çalışkan, başarılı, bilgili ama bilmişlik yapmayan, terbiyeli ve saygın olan karakterimiz. Rakım da bilir alafrangalığı ama öyle Felatun gibi kendini bilmezce değil.
Ahmet Mithat bu iki karakteri kendi ağzından tanıtıp, yaşadıklarını kendi gözünden anlatıyor bizlere. Yeri geldiğinde de karakterlerin hallerini eleştiriyor bir güzelce. Samimi içten bir havası var bu yüzden kitabın, okuyormuş gibi değil de dinliyormuş gibi hissettiriyor.