İnsan daha fazla sevemezmiş gibi geliyor... Ayrılacağımız sıra Mado şöyle demişti: "Asla böyle bir anımız olmayacak artık..." Aşktan da öte bir şeydi, ama basit bir eksiği vardı sanki. Mado ikimizin de kendi hayatını yaşayacağını, ama aşkımızın hiç sönmeyeceğini söylüyordu. Anlıyordu her şeyi... Doğru söyledi. İşte, evlendiğini öğrendim ve hiç üzülmüyorum. Benim de karım var, ama o başka şey. Mado'ya ihanet etmedim, o da beni aldatmadı. Bu duyguya ihanet edilemez...
Geçirdiğim yılları unutacağımı mı sanıyorsun? Asla. Ne insanları, ne ormanı, ne de kuşkularımızı unutabileceğim. Şimdi başka şey düşünüyorum: Yarın ne olacak? Bilemem. Belki zorlu günler geçireceğiz. Ama bildiğim, birlikte olacağımız.
Belki de insanın kaderi, tek başına, herkesten ayrı düşünülmemeliydi? İnsan kendi kendine, kendisi için yaşadığında ölüm korkunç bir şeydi. Eğer orman canlıysa, ağaç ölse bile ölümsüz olduğunu, ölmediğini bilir...