Son dönemde Fransızca yazan en parlak kalemlerden biri kabul edilen Toussaint’in Banyo’dan sonra Türkçe'deki ikinci kitabını sunuyoruz.
Banyo’nun Oblomov’u çağrıştıran karakteri gibi Fotoğraf Makinesi’nin “çoğunlukla olaysız geçen sakin bir yaşam süren” isimsiz anti-kahramanı da bir hareketsizlik felsefesi geliştiriyor. Bu felsefenin temel taşlarını da “işleri aceleye getirmeden yapma”; bezginliğe övgü (pek özellikli biri gibi gözükmeyen bir memureye sırf “eşsiz bir yorgunluk” timsali olduğu için âşık oluyor kahramanımız); yağmura benzettiği düşünce akışına müdahale etmeden kendi haline bırakarak bir varoluş bilinci geliştirme ve son olarak da asıl düşman olarak gördüğü gerçekliği bütün bu hareketsizlik eylemleriyle yıldırma oluşturur. Gerçekliği donduran fotoğraf makinesi bir hareketsizlik silahı olarak romanda simgesel bir önem taşır.
Önemsiz gibi görünen ufacık ayrıntıları uzun uzun betimlediği “minimalist” bir üslup geliştiren Toussaint sık sık kullandığı parantezlerle okuru suç ortaklığına davet ediyor: Taammüden hareketsizliğe tam teşebbüse...
Kitapların değerinin kalınlıklarıyla düz orantılı olmadığını bilen Toussaint “ince” ama “incelikli” bir romanla farklı bir okuma
serüvenine çağırıyor bizleri.
“Belli bir mekânın içinde anonimleşen öznenin, özne olmak zorunda kalmadan yaratıcılık eyleminde bulunabileceğini vurgulayan Toussaint, dilsiz bir sözün, donan bir üslubun yaratıcısı. Tüm roman bu anların doldurulduğu mekânların içindeki sözlerin uçuştuğu hikâyeyi söz konusu ediyor.”
Ali Akay / Birikim
“Toussaint bir ‘ara çözüm’ sunuyor; çünkü ‘anti-tez’ini sunarken hem yazılmakta olan yeni uzlaşmaları dikkate alıyor hem de okur katında henüz yıkılmayan bazı uzlaşmalara sadık kalarak romanını ‘okunabilir’ kılıyor. İlginç...
Murat Aykul / Aktüel
