Teknik Araçlarla Yeniden - Üretim ( Çoğaltma ) Çağında Sanat Eseri
Fotoğrafın Kısa Tarihi
Walter BenjaminFotoğrafın Kısa Tarihi Gönderileri
Fotoğrafın Kısa Tarihi kitaplarını, Fotoğrafın Kısa Tarihi sözleri ve alıntılarını, Fotoğrafın Kısa Tarihi yazarlarını, Fotoğrafın Kısa Tarihi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Atget bütün dikkatini unutulmuş ve görmezlikten gelinen şeylere yöneltmişti; bu yolla, şehir isminin egzotik, romantik, mesafeli yankılarının karşısına gerçekliği çıkarmış oluyordu. onun motifleri, batmakta olan bir gemiden boşalan sular gibi, gerçekliğin üzerindeki haleyi emip çıkarmaktı.
Sayfa 24Kitabı okudu
demek istediğim, bu fotoğrafların belirleyici olan yanı, her zaman için fotoğrafçının kendi kullandığı teknikle ilişkisidir. camille recht güzel bir resimde bunu olabildiğince açıklığıyla göstermişti. "kemancı," diye yazıyordu recht, "notasını kendi belirlemek, onu arayıp bulmak, onu bir şimşeğin çakıp sönmesiyle aynı zaman diliminde yakalamak mecburiyetindedir; piyanist de tuşlara dokunuşuyla notasını konuşturur. ressamın elinin altında olduğu gibi fotoğrafçının elinin altında da bir enstrüman vardır. ressamın çizme ve boyama hareketleri, kemanın notalarının belirlenişine benzer; fotoğrafçının piyanistle paylaştığı mekanizma, kemancıdan farklı olarak daha sınırlayıcı yasalara bağlıdır. bir paganini'nin kazandığı şöhret hiçbir paderewski'ye nasip olmayacak ve hiçbir paderewski onun sahip olduğu neredeyse efsanevi sihri kuşanamayacaktır."
Sayfa 22Kitabı okudu
Sanat eseri, daha önce cazip görünümlü ya da ikna edici bir yapıya sahipken, Dadacıların ellerinde kurşun atan bir silaha dönüşür. Dadacı sanat eserleri seyirciye bir kurşun gibi çarpar, onların üstüne çöker ve böylece dokunsal bir nitelik kazanır.
Dadacılar, eserlerinin satış değerine çok az önem veriyorlar, fakat bunun karşısında, eserleri vasıtasıyla belli meseleler üzerine kafa yarmanın sağlayacağı faydalara çok daha fazla önem atfediyorlardı.
Pirandello'nun anlattığı şekliyle, kamera önündeki oyuncunun üstüne çöken yabancılık duygusu, esasında, insanın ayna karşısında kendi görüntüsüne bakarken hissettiği yabancılıkla aynı türde bir duygudur. Oysa artık, yansıyan bu görüntü ayrılabilir, taşınabilir hale gelmiştir. Peki, o görüntü nereye taşınmaktadır? Seyircinin önüne.Sinema oyuncusu bu duygunun bilincinde olmaktan bir an dahi sıyrılamaz. Oyuncu kameranın karşısındayken, son aşamada seyircinin de, yani pazarı meydana getiren tüketicilerin de karşısına çıkacağını iyi bilmektedir. Oyuncunun hem emeğini hem de bütün benliğini, kalbini ve ruhunu sunduğu bu pazara elinin uzanması mümkün değildir. Çekim sırasında, ortaya çıkacak nihai ürünle teması, bir fabrikada çalışan işçilerin ürettikleri ürünle temasları kadar azdır.
1927'de, büyük bir filmin kendi maliyetini çıkarabilmesi için 9 milyon kişi tarafından izlenmesi gerektiği hesaplanmıştı.
Söz konusu süreçlerin en güçlü vasıtası, sinemadır. Sinemanın toplumsal anlamıysa, özellikle de en pozitif biçimiyle, onun -kültürel mirasın geleneksel değerinin silinmesini temsil eden- yıkıcı, arındırıcı yönünü dikkate almadan kavranamaz. Bu olgunun en belirgin halini büyük tarihsel filmlerde -ve giderek daha yeni şekiliere bürünen hallerinde- görebiliriz. Abel Gance 1927' de coşkulu bir vurguyla şöyle haykırmıştı:
Shakespeare, Rembrandt, Beethoven sinemaya geçecekler ... bütün efsaneler, bütün mitolojilerle mitler, bütün din kurucuları ve bizatihi dinler ... sinemada görünen yeniden dirilişlerini bekliyorlar -kahramanlar çoktan kapının önüne yığıldı.'
"Uçuşan yansımaları bir yerde sabitlemeye kalkmak, Almanların eksiksiz araştırmalarının ortaya koymuş bulunduğu gibi, yalnızca imkansız bir girişim olmakla kalmaz, aynı zamanda böyle bir şeyi aklından geçirip dilemek bile dinimize küfür sayılır.
İnsan Tanrı'nın suretinde yaratılmıştır ve Tanrı'nın sureti de insan icadı olan hiçbir makineyle yakalanamaz.
İlahi ilhamla mest olmuş dini bütün bir sanatçının dehasının doruğunda varıp varabiieceği en yüksek nokta, bağlılığının en koyu anlarında ilahi/ insani özellikleri mekanik bir alete başvurmadan çoğaltmasıdır."
Resimler, hafızamızın tozunu silen ve geçmişimizi canlandıran araçlardır.
sanat eserinin resmedilmesi ve çoğaltılması
Bir sanat eseri, ilkesel olarak, her zaman yeniden-üretilebilir (çoğaltılabilir) bir nitelik taşımıştır. İnsan elinden çıkmış olan şeyler (artefaktlar) her zaman başka insanlarca taklit edilebilir. Taklit edilen kopyalar da zanaatlarının pratik aşamasına geçen öğrencilerin, eserlerini yaygınlaştırmayı arzulayan ustaların ve en nihayet, kazanç peşinde koşan üçüncü tarafların elinden çıkmıştır. Bununla beraber, bir sanat eserinin teknik araçlarla yeniden-üretilerek çoğaltılması yeni bir olguyu temsil etmektedir.
Sayfa 44
Marx kapitalist üretim tarzını eleştirmeye giriştiğinde, bu üretim tarzı henüz emekleme aşamasındaydı. Marx da çabalarını, değerlendirmelerinde geleceği öngörmesini sağlayacak bir kanala yönlendirdi. Bu amaçla, kapitalist üretimin çıkışındaki dayanağını oluşturan temel koşullara kadar uzandı ve bu alandaki çözümlemesiyle, gelecekteki kapitalizmden ne beklenebileceğini açık bir şekilde gözler önüne serdi
Sayfa 42
Fotoğrafta yakalanan an
Eğer bu resme yeterince uzun bir süre bakmak mümkün olursa, hemen fark edeceğimiz şey zıtlıkların ne kadar keskin bir biçimde var olduğudur.Demek ki en kusursuz tekniği uyguladığımızda, fotoğrafın yağlıboyayla çizilmiş bir resimde artık yakalamamızın asla söz konusu olmadığı büyülü bir değer kattığı sonucuna varabiliyoruz.
Bir sava göre, "geleceğin cahilleri yazmayı bilmeyenler değil, fotoğrafı bilmeyenler olacaktır”
Sayfa 38 - Agora KitaplığıKitabı okudu