Gavur Mahallesi
Gavur Mahallesi, Mıgırdiç Margosyan'ın Ermenice yazan yazarlara verilen Eliz Kavukçuyan Edebiyat Ödülü'nü kazanmasını sağlayan kitabı.
Öykülerinde Diyarbakır Suriçi Mahallesi’nde geçen çocukluğunu, Türkçe, Kürtçe ve Ermenice’nin kaynaşıp bir arada yaşadığı bir zamanı, kendi ifadesiyle “BİZ” i anlatıyor.
Anlatımındaki samimiyet okuyucuyu elinden tutup Sülüklü Han’a, Demirciler Çarşısı’nın örs çekiç seslerine götürüyor..Biraz gözyaşı, biraz günlük kokusuyla gömülen Güzellerin Meryem’le, Kure Mama’yla, Papaz Arsen’le, Dikroların Dikran’la, demirci Haço’yla, duvarcı ustası Tumas’la, zangoç Uso’yla tanıştırıyor.
Bir oturuşta okunup keşke hemen bitmeseydi dedirten bir kitap.
"Zengin çocukları da ölür mü? Onlar da ölür, onlar da ölür ama geç ölür."
”Bizler hamurla yoğrulup ekmekle büyürdük.”
"Tanrı daima fakirlerin yardımcısıdır", "Ne mutlu o insanlara ki bu dünyada fakirdirler, sonsuz mutluluğa önce onlar ereceklerdir" gibi sözler söyleyen İsa Peygamberimiz ortalıkta gözükmüyordu.”
”Aslında bizim oralarda, hamile kalmak kadar kız çocuğu doğurmak da kolay ve sıradan bir işti. Hatta hatta, sıradan bir iş değil sıradan bir şeydi. Çünkü kız doğurmak işten de sayılmazdı. Doğum sonrası gelen kız, savaş yenilgisi gibi bir mahluktu
“Hıno, anamdı. Asıl adı Hanım'dı. Babam Hıno derdi. On üç yaşında babamla evlendikten sonra anamın Hanım'lığı son bulmuş, Hıno'luk devri başlamıştı.”
”Biz şuna inanırdık; ekmek yememiş insan tok olamaz, mutlaka açtır.”
