Ağlamıyordum ve ağlayamıyor olmak canımı acıtıyordu. Ama artık gözyaşım kalmamıştı. Ve içimde bir yerlerde, sakat bilincimin derinliklerini yoklasaydım belki de şuna benzer bir şey bulabilirdin: Sonunda özgürüm
Akıllarda küflenmiş anılar hortumu, kafalar boş, bazen de ağırdı. Kayıtsızlık zihnimi uyuşturuyordu. Burada veya başka bir yerde, ne fark ederdi ki ? Bugün gebermek ya da yarın veya daha sonra....