"Terbiye sadece "okulda" verilen bir disiplin değildir. Aile terbiyesi önemlidir. Bunun dışında bir de "İstanbul terbiyesi" denilen bir şey vardı; bir "İstanbul hanımefendisi", "İstanbul beyefendisi" tabiri vardı, eskiden. Küçük bir çocuk bile, şeker yiyorsa eğer, başka bir çocuk gördü mü, ona bir tane uzatırdı. Yardımlaşma ve fedâkarlıkta bulunma önemle üzerinde durulan ve "yaşayan" değerlerdi. Şimdi bunlar yok olmuş, bu kayboluş hem "cahillikten", hem "egoizmden", hem "ayakların baş olmasından" kaynaklanmıştır"
Neclâ Pekolcay, Geçtim Dünya Üzerinden, s. 179-180.