Kadere saygımız, tekrara göre değişiyor. Başımıza bir iş geldiğinde, bunu aksilik olarak kabul edebiliyor ve sineye çekiyoruz; bu aksilik ikinci kez geldiğinde, “geldi mi üst üste gelir” diyoruz, üçüncüsü tekrar ettiğinde “ her şey de senin başına geliyor” diyerek rahatlıkla kanaat bildiriyoruz, sonraki tekrarlardaysa başına bu kadar çok şey geliyorsa, “demek ki tüm bunları hak ediyoruz” diyoruz.Ve hayat bütün masumiyetiyle yaşanmaya devam etse bile...
İçimizde bir yerden konuşuyor gibi Şermin Yaşar… Bu coğrafyanın en derin kederlerini en “bizlik” hayat acemilikleriyle harmanlamış.. İncinmişliklerimizi gülünesi aşklarımızla iyileştiriyor. Gerçek edebiyatın “insanın ruhuna” inen bir merdiven olduğunu bir kez daha bu öyküsünde göstermiş.. Velhasıl beğenerek okudum..