Kitabın arkasında ki özete baktığımda benlik olmadığını düşünmüştüm. Gene de evin içine bir kez girmişti, okumadan olmazdı. Bende okumaya koyuldum.
İlk başlarda sıkılsam da karakterin ilerleyiş tarzını günlük olarak anlatması hoşuma gitmeye başladı. Çok duygulu terimler kullanılıyordu fakat ana karakterin iç dünyasını daha iyi anlayabiliyorduk. Hemde bir romantik kitaptı, üçüncü şahıs bakış açısı olması bence daha sıkıcı olurdu. Yazarın istediği gibi kendimi Werther'ın yerine koyamadım maalesef. Karakter bana çok uzak ve "duygusal" (lütfen kızmayın) geldi. Saplantılı bir şekilde aşık olmanın sonuçlarını bu kitapta bol bol görebilirsiniz.
Kitabın sonu bence güzeldi. Zaten kitabın başında sonunda neler olduğunu bilerek başlıyorsunuz. Ona rağmen tatmin edici bir son olduğunu düşünüyorum. Kötü karakterlerin olmadığı, sadece iyi kişilerin birbirleri hakkındaki düşüncelerinin yer aldığı bu kitabı tavsiye ederim.