1774 yılında yayımlanan ve yalnızca iki hafta içerisinde yazılmış bu roman sanırım okurken beni en hızlı içine çeken kitaplardan biri olabilir. O dönem de çok sevilmiş olacak ki Almanya'da çok büyük etkilere, ve gençlerde maalesef intihar oranlarında artışa sebep olmuş.
Goethe bu mektup-romanı yazarken aslında kendi platonik aşkından esinlenerek yola çıkmış. Kendi yaşanmışlıkları, hisleri, acıları ona bir çıkış noktası vermiş.
Kitapta Werther tarafından en yakın arkadaşına gönderilen, kendi hayatını anlatan, tek taraflı mektuplar var. Öyle gerçek ve öyle samimi mektuplar ki, insanın gerçekte bu karakterler varmışçasına okuması çok normal. Dinlenmek, ve biraz olsun kendisiyle kalmak için bir yolculuk yapan Werther, iç dünyasının o çalkantılı hallerini mektupta yazmaya başlıyor. Rutin, ve herşeyden sıkılmış bir ruh haliyle başlayan bu iç yolculuk, bir aşkla en üst noktaya ulaşıyor. Öyle bir noktaya erişiyor ki, imkansız olan bu aşk artık onda bir tutkuya dönüşüyor.
Çok çok beğendim. Yıl veya dönem kaç olursa olsun, insan yine insan. Aşk yine aşk. İçimizdeki duygusal boşlukları, öyle bir doldurmak istiyoruz ki bazen, ve o aşkı bulduğumuz zaman öyle bir tutunuyoruz ki, belki de başka hiçbir şey görmüyoruz. Doğru mu? Bana sorarsanız değil. Her insan kendi varoluşuyla zaten bir mucizeyken, önce o mucizenin farkına varsa aşkını da, dostluğunu da daha gerçek ve güzel yaşayacaktır.
Kitap tavsiyemdir. Keyifli okumalar :)
