“Neler çektiğimi o da anlıyor. Bugün bana bir baktı ki gözlerinin sıcak ve okşayan nuru, benliğimin bütün derinliklerine yayıldı. Baş başa kalmıştık. Ben hiçbir şey söylemiyordum. O da sürekli bana bakıyordu. Yüzünde beni çıldırtan o efsunlu güzellik değil, başka bir şey vardı. Alnında parlayan o şey, zekâ şimşeği değil, başka bir şeydi. Daha ince, daha işleyici bir bakışla beni bitiriyordu. Bir bakış ki onda candan bir acıma, derin bir duygu, tatlı bir ürperme vardı. Niçin o anda ayaklarına kapanmadım, niçin cesaret edip boynuna atılarak o bakışa binbir öpme ile cevap vermedim? Sonra kalkıp piyano çalmaya başladı. Hem çaldı hem söyledi. Güzel dudakları bana hiçbir zaman bu kadar güzel, taze görünmemişti. Güya parmaklarının altında aşka düşerek inleyen piyanonun dokunaklı ahengini içine çekmek için bu kiraz dudaklar yarı açık duruyorlardı. O ahenge yine ancak bu güzel ağızdan çıkacak tatlı bir ses eş olabilir. Ah, ne olur duyduklarımı sana aynen anlatabilsem!”
Johann Wolfgang Goethe’nin 1774 yılında henüz yirmi beş yaşındayken kendi hayatından esinlenerek ve iki haftada yazdığı bu eser, yazıldığı dönemde oldukça şöhret bulmuştur. Werther’in, Charlotte’a olan imkânsız aşkını, arkadaşı Wilhelm’e mektuplarla anlattığı bu eser yazıldığı günden günümüze kadar hâlâ etkisini sürdürmektedir.
