Bir kitabın son şiiri ancak bu kadar güzel olabilirdi.
Ne çok adlandırıldım
tanımlandım
Bunları istemiyordum oysa
Şimdi bir çadırda tek başıma olmak istiyorum
Ya da bir ormanda
Bir tabutta ya da
Bir tabutta
Eve dönmek istiyorum
Ev ağır hasar
Ben en çok kendi kalbimi kırdım
Siz en çok kendi kalbinizi.
Zaman geldi sevdik yalnızlığımızı, o da beni sevdi
Tere batmış bir düşü kucakladık beraber
Sorguladık ölümü, üzerine gittik hayatın
Günah, sevap, cebir, aşk ve kin
Yanıtsız bırakmadık hiçbir soruyu
Böyle geldik hakkından yazgı denen girdabın