Halil Cibran’ın kalemini, cümlelerle dans edişini çok sevmiştim, bana hitap eden bir yazar olmuştu kendisi “Ermiş” isimli kitabını okuduktan sonra.
Elimden geldiğince kitaplarını alıp okumaya çalışacağım. Bir yazarın dilini çok sevdiysem bütün kitaplarını okumaya çalışmak gibi bir huyum da var. :)
Öncelikle yazar bu kitapta da sade, anlaşılır dil kullanmıştır. Her yaşa hitap eden bir kitap. Her bir sayfası farklı hikâyeler taşımakta olup can sıkıntısı hâlinde, bir çırpıda okunup bitirilecek öyküler içeriyor. Mesela kısa bir yolculuk edecek olsanız bu kitap çerez niyetine idealdir, diyebilirim.
Öyle aman aman ders verici nitelikte satırlar olduğunu söylemek biraz zordur, çünkü bazı sayfalar anlamsız gibi geldi, bazı sayfalarsa gayet güzeldi, bazı sayfalar ise size farklı bir bakış açısı uyandırıyor gibi. Yani anlayabilene hayata değer mesajlar vermesi de çabası. Şunu da söylemek gerekirse; öyküler arasında bir bütünlük yok.
Aslında öyküleri okumak romanlara nazaran biraz zor olmalı ki, okuyucuyu üzerinde düşündürmeye itip “Vay be!” dedirten bir tür olsun, dimi? :)
