Hayatım kendimdeki bölünmelerin arasında yalpalayarak geçti. Zamanla içnüfusum arttı ve herkes özerk bir yaşama sahası kurdu, geliştirdi imgelem haritamın bir köşesinde; yerleştikleri noktalarda evler inşalar ettiler boşlukta, adreslerini pekiştirdiler; kimi dural çünkü yerleşik bir düzeni seçti, kimi hareketli çünkü sonsuz seyyah, aynı dönme dolap, durmadan gittiler ve hep gerisin geri geldiler — bir aşamadan sonra onları ben denetlemedim. Birbirimize karışmadan, sıçramadan, bulaşmadan apayrı yollara katedebilir miydik, olmazdı, olmadı.
Elektrikler kesilmiş her yer karanlığa gömülmüş, içimi coşku kaplıyor, kendimi bildim bileli huzur ortamı doğurur safkan karanlık, yarı karanlık bünyemde.