Sıradan bir yaşantım olduğunu sandım her zaman,
ama yüreğim biliyordu bu sıradanlığın aksine
olağanüstü bir hayatım olduğunu.
Görüyordum ama ihtimal vermiyordum.
İşaretlere tesadüftür deyip geçiyordum.
Yoluma çıkanlara bakmıyordum.
Tâ ki cellâdımla yolum kesişene kadar...
Ve gözlerime bakıp derinden gelen boğuk bir sesle
“Nefesimmm, ömrüm...” diyene kadar...
Safir renkli gözleriyle
yüreğimin derinliklerine bakana kadar...
Bir kadın cellâdına âşık olursa eğer,
tek bir şey diler...
BU CAN SENİN OLSUN AL,
SEN BENiM KABUL OLUNAN
DUAMSIN YAR...”
Bu kitap;
ruh eşini arayanlara,
ruh eşlerini bulduklarını sanıp
yananlara, yıkılanlara,
tüm kürkçü dükkânlarını,
limanları ve şehri yakanlara
ithaf edilmiştir.
