Bazı kitaplar, hiç beklemediğiniz bir anda en zayıf yerinizden yakalıyor sizi.P.F. Thomese'nin Gölge Çocuk kitabı da böyle bir kitap oldu benim için.P.F.Thomese birkaç haftalık kızı İsa'yı kaybeder.Kızının ölümüyle birlikte âdeta acının merkezine yolculuk yapar.Tüm yaşamı, ölümü sorgular.
Çok derin bir acıdan yola çıkmasına karşın, vıcık vıcık duygusallıktan uzak öylesine nesnel bir tavır sergiliyor ki yazar, hatta kitabın bir bölümünde söylediği "Bakmanın en verimli olanı başkasının gözüyle yapılandır, " (syf 47)cümlesine sadık kalıyor tüm kitap boyunca.Edebi zevki de beraberinde getiriyor bu gözlemci tavır.
Çok beğendim Gölge Çocuk'u.
"Bir hatıra hafızada yalnız bir kez aydınlanır.Flaş! Sonra uydurulmuş bir ebediyetin resmi olmak üzere donar.Çünkü 'aynısı' hiçbir zaman olmamıştır.Ve 'o gün' de.Dayanak olsun diye uydurulmuş şeyler.Bir hatırlayıcı gerçekte her zaman ölülerinden uzağa doğru hareket eder, kendi ölümüne doğru.Bu hareket, işte yaşam budur.Bir şey ancak ölmekle meşgulse yaşıyordur.
Bir şeyi tutmaya çalışmamalı yani, en güzelini bile, özellikle en güzelini.Daima onu bırakmaya çalışmalı, daima vaktinde ayrılığı kabullenerek.Ellerinin boş kalmasından hiçbir zaman korkmayarak, böyle yapılırsa, gerektiğinde daha kolay yakalanabilir." syf 68
