“Üşüyorsun
Darıl bana sıkı sıkı
Küs buz bakışlarıma”
Bu gece şiir de Devrim!
Birkaç gündür bir cenini taşıyorum sanki ellerimde, açıyorum bir şiir okuyorum, hayır diyorum, bunu okuyacak yer burası değil, burada hakkını veremeyeceksin, hadi, daha sakin bir zamanı kolla.
Esaretin, gölgenin, gecenin, duvarların, yolların özetle hayatın tüm imgelerini barındıran bir kitap düşüyor bugün geceye. Saat epey ilerlemiştir diye düşünüyorum son şiiri okuduğumda, henüz daha 21:46.
Dosya 2017 Yaşar Nabi Nayır Şiir ödülüne layık görülmüş. “Ödül alan kitapları sevmezdin ne oldu ki şimdi ” diye bir ses yükseliyor içimden. Boşuna.
Harflerin elinden tutup usul usul kelimeler inşa eden bir şair, çok şeyi hak ediyor bu hayatta.
Gölgeler Çürürken, son zamanlarda basılan şiir kitapların dışında bir tavır sergiliyor. Her sayfa sihirli bir kale. Kendi yarasında kanarken insan, birden aynı yarada kanayan birçok kişinin var olduğuna işaret ediyor.
Şiir için, artık ihtiyaç duyduğum/uz tek şey bu. “Bağcığına basıp
Tepetaklak olan bir dünyanın
Ah’ı var üzerimizde
İlkbahar fena küfürbaz
Tükürerek çiçekler sıçratıyor yüzümüze”
Ah çocuk,
Dilerim yıllar sonra bile, soğuktan teni kavrulan herkes, dizelerinden içer de yavaş yavaş ısınır.
Görüşmek üzere.
