Gökhan Özcan’ın kalbimdeki yeri o kadar özel ki. Yazarın düşünce tarzını, hayata bakış noktasındaki o inceliği kendimle çok bağdaştırıyorum. Belkide o yüzden bu kadar sevdim kitabı. Kendi hislerimi bir başkasından duymak gibi geldi, anlaşılmış, hissedilmiş, duygulanılmış. Kitap kendi içinde 2 sayfalık ayrı ayrı denemelerden oluşuyor. Her denemede kâh bir rüzgar değip geçiyor tenime, kâh bir deniz kenarına oturtuyor beni, yeri geliyor çocukluğumun güzelliklerine götürüyor o eski güzel sıcak komşuluklara, bazen oturup bana kendimi izlettiriyor. Eskiye benim gibi özlem duyan, göğe bakıp tefekkür etmeyi seven birisiyseniz kitaptan kendinize çıkaracağınız çok mesaj olucağına eminim, keza ya kitabın betimlemesi çok iyiydi ya benim ruhum çoktan anlattığı yerlerde gezindiğinden her söylediği yerdeydim, oturdum, izledim, düşündüm. Benim için bir kitaptan fazlası, bir dost oldu. Umarım okuyacak olanlara da aynı şeyi hissettirir, keyifli okumalar.