"Benden sevgi bekleme karı' diye homurdanıyordu Cemal. "Aşk meşk bekleme. Ben hayatımda aşk yemişini bir defa yedim. Hamken yedim. O günden beri kendimi hep kanadı sınmış kuş gibi hissederim. Duygularımı bekletseydim, aşk yemişini olgunken yeseydim belki severdim seni."
Ölüm, insandan insanı alır. Yalanı alır, tamahkarlığı alır. İnsanı bir çiçekle, bir tozla müsavileştirir. İnsan bu yüzden ölümü sevmez. Halbuki ölüm adalettir. Ölümden korkanın, insana hiç sevgisi, saygısı olur mu ?