Bu kitap bir uzun mehter yürüyüşüydü ki sormayın. Her üç adımda durup sağa selam, acı bana Mme de Guermantes , sola selam, Allah kerim Saint-Loup diye diye, sosyetenin içinden zor sıyrıldım. Yalan yok, çok sıkıldım. Bir süre sosyete kelimesini duymaya tahammül edemeyebilirim. (Çünkü her gün sosyete kelimesi duyuyorumdur djlssddjllll)
“Hanım gız, bize köstek değil destek ilazım” diyenler için yapabileceğim tek şey, bu kitabı nasıl yarım bırakmadığım sorusunun cevabı olabilir.
Andre Aciman’ın şu cümlelerini okudum:
"Bu roman, içtenlik hakkında, içtenliğin mucizesi hakkında, ötekilere karşı samimiyet, varlığına inanmaktan hepimiz tam da vazgeçiyorken samimiyet hakkında; zira Proust'ta insanı açıkça heyecanlandıran biraz da budur: Eğer samimiyet sahip olunması güç bir şeyse, bunun sebebi dürüstlüğün, ötekilere karşı ama en çok da kendine karşı dürüstlüğün bir o kadar nadir olmasıdır. İnsan ya bu samimiyet çağrısına kulak verir ya da okumayı bırakır."
Kulak verdim..
@zuhalsreading bu cilt bitince yokuş aşağı Emel demişti. Şimdi, gözümü en çok korkutan cildi bitirdiğime göre, yokuş aşağı halay çekerek inebilirim. Mendil verin
