Her şeyi yazamadım!
Kelimeler tıkandı kaldı kalemimde!
Öylesine zor, öylesine inanılmaz, öylesine acıtıcı, öylesine manevi…
Tek bir kelime ile açıklanabilir ancak olanlar!
Bir tek kelimede bulur karşılığını!
“Tevekkül!”
Yazdıklarım, yaşananların yanında bir hiçtir!
Yazabildiklerim, yaşananları anlatma çabasından öteye geçemez!
Oysa bir tek kelimede işaretlenmiştir her şey!
“Tevekkül!”
Unutmayın!
Dokuz Ülkücü Yiğit; Dokuz Destan Kahramanı, Dokuz Türk Çocuğu…
Haklarında verilen idam kararını “tevekkül” içinde kabul ettiler!
Tekbir getirerek, cesaretle, imanla ve “Bunun bir son olmadığını” bilerek,şehit olacaklarını bilerek yürüdüler ölüme…
Eşi, benzeri görülmemiş bir tevekkül ile kabullendiler kaderlerini.
Yaşananlar yanında, benim yazdıklarım ne ki!
