Öykü kahramanlarının ''anlık'' olarak içinde bulunduğu mekanların onlara hatırlattığı geçmişlerine, geride kalanlarına ya da hayal ettiklerine dair kurgulanmış on sekiz öyküden oluşuyor kitap. Öykü kahramanları bazen gün ortasında bir kaldırım taşında oturuyor, bazen bir asma katta tüneyen baykuş misali çevresini seyrederek hayatının sıfır noktasına ulaşmaya çalışıyor. Ya da da bir terasta partide dolunayı seyrediyor, yabancı bir mutfakta makarna pişiriyor. Arkadaşının evinde ona emanet edilen kediye bakıyor. Behçet Çelik' in kaleminin gücü de, herkesin her an içinde bulunabileceği sıradan mekanları, derinlikli öykülere dönüştürmesinden geliyor. Öyküler ben diliyle anlatılmış olmasına rağmen öykü kahramanları ''ben'' değil, ''O'' (geçmişte kalan,yüzleşemediği, unutamadığı ya da yeni tanıştığı biri) aslında. Kahramanlarının söylediklerinin bitmediği, sonu olmayan, öyküler.
Öykülerin bana hissettirdiklerini, Behçet Çelik' in iki öyküsünde kullandığı, çok bilinmeyen iki sözcükle anlatmak daha kolay olacak gibi. ''Sakil bir hayat yaşayıp giderken, okuyunca ayıkıvermek gibi bu öyküler.''
