Yine harika bir Rizzoli&Isles kitabının sonuna geldim.
Ve yine bu kadının kalemine aşık bir kadın olarak oturuyorum şu an bulunduğum yerde. Kurgu, anlatım dili, kullanılan kelimeler, terimler her şey yine ve yeniden harikaydı.
Günahkarda Rizzoli&Isles serimize ismini veren Maura Isles’i daha yakından tanıma fırsatı bulduk. Kendisinin kişilik özelliklerini, duygusal yönlerini, özel hayatındaki ayrıntıları bize sunmakla, karakterle bizim aramızda bir köprü kurmayı başarmış oldu Sevgili Gerritsen. Diğer iki kitapta Jane Rizzoli üzerinden yürüttüğümüz kurgumuz, bu sefer Maura Isles’in gözünden aktarılmıştı ve ben bu durumdan çok keyif aldığımı söyleyebilirim. Çırak’da Maura’ya karşı hissettiğim soğukluk, Günahkar’da yerini tatlı bir sevgiye bıraktı ve kitabın sonuna geldiğim şu anlarda Maura’yı da en az Rizzoli kadar çok sevdiğimi belirtmekte fayda görüyorum.
Kitabın kurgusu diğer kitaplarla biraz farklılık gösteriyor, o alıştığımız sıcak ve bunaltıcı Boston’da değiliz artık. O bunaltıcı sıcaklar yerini dizlerimize kadar gelen karlara ve okurken dahi içimize işleyen bir soğuğa bırakıyor. Bu soğukluğun içerisinde cinayetler çok daha soğuk geliyor gözümüze ve kendimizi bir Manastır’da buluyoruz. Genç bir Rahibenin öldürülmüş olduğu, diğer bir Rahibenin ise feci şekilde yaralanmış olduğu haberini alıp düşüyoruz yollara ve nefes kesen maceramız işte burada başlıyor. Kurgu çok başka bir yöndeyken, kitabın sonlarına doğru çok daha farklı bir hal alıyor ve Gerritsen yine okuyucusunu şaşırtmayı başarıyor.
Üçüncü kitabını okuduğum bu muazzam seriden mahrum kalmamanız dileği ile…
