Çocuklarımızı bize sıkıntı yaşatanlara diş bilerek büyütmüşsek, nefret denilen o zehir, tüm benliğimizi etkisi altına almışsa gözlerimiz hiçbir şeyi görmez olur. Sanki eşimizin acısını çıkarmaya çalışırız tüm insanlardan. Bizden ayrı birer varlık olduklarını unutup kendi isteklerimizi alet ederiz evlatlarımızı. Belki sevgilerinden, belki saygılarından, bizim sözümüzden çıkmayabilirler ama garanti ederim ki ileride onların ruhsal sıkıntılar yaşamalarıyla sonlanır bu hikâye...
Sayfa 54 - TİMAŞ YAYINLARI