Bahaettin Karakoç
Bahaettin Karakoç'un şiiri çok boyutludur. Ne mekâna ve geometriye, ne de zamana sığar. Bir masal kuşu gibi zamanları ve mekânları delip geçer. Belki de şiire "çok boyutlu" demek de doğru değildir; ona "boyutsuz" veya "boyutlar üstü" demeliyiz. Muhtevası için olduğu kadar, şekli için de bu ifadeleri kullanabiliriz. Hecenin bildiğimiz ölçüleriyle yazılan şiirlerde bile bu "boyutlar üstü havayı hissederiz. Ölçüden, vezinden uzaklaştığı zaman ise Karakoç'un mısralarını tutmak mümkün değildir. Şekle, şeklin kalıplarına sığmıyor Karakoç; yatağında sakin akan bir nehir değildir; aşıp taşan bir sele benzer. Mısraları tutamadığınız gibi kelimeleri de yakalayamazsınız; uçup gider ellerinizden. Çünkü onda kelimeler, bilinen ilişkiler içinde bulunmaz. Hiç aklınıza gelmeyen ve bugüne kadar hiç kurulmamış anlam ilişkileriyle tutunur sözler birbirlerine. "Uykuyu yemek, yeşilin çağa gülüşü, yerlerin kanatlanması, sesin seke seke dağlara çarpması, çiçeklerin Türkçe konuşması, gözlerin kanatları, şiirleri koynuna almak" gibi ifadeler değişik anlam ilişkilerinin sadece birkaçıdır.
