Güneşi Uyandıralım José Mauro De Vasconcelos

“José Mauro De Vasconcelos” “Güneşi Uyandıralım” kitabı ile tekrar karşımıza “Zeze” karakterini çıkarıyor. Zeze yine bildiğimiz Zeze… Devasa bir hayal gücü... (Hayal gücü o kadar yüksek ki bazen hayal ettikleri şeyleri okurken karıştırabiliyorsunuz.) Yine hüzünlü bir Zeze… Yine yaşamdan bıkmış bir Zeze… Ve yine umut dolu bir Zeze… “Şeker Portakalı” ile çocukluk dönemini okuduğumuz Zeze’nin şimdi ise ergenlik çağındaki yaşamını okuyoruz. Şeker Portakalı’nda olan yaramazlıklar, komiklikler ve hayaller yine burada da var. Kitabın ilk 50 saylayasına gelene kadar size aynen Şeker Portakalı tadını veriyor. Fakat sayfalar ilerledikçe nedendir bilmiyorum, o tattan uzaklaşmaya başlıyorsunuz. (Muhtemelen Zeze’nin yaşından dolayı yaptığı yaramazlıkların sayısının azalması ve büyüdüğü için hayal dünyasının temel taşlarını yavaş yavaş terk etmesi olabilir. ) Yani eğer oran verecek olursak içindeki “Şeker Portakalı” tadı yüzde 70’lerde diyebiliriz. Ben kesinlikle Şeker Portakalını okuyan herkese aynı zamanda serinin diğer kitaplarını da tavsiye ediyorum. Her ne kadar geri kalan iki kitapta Şeker Portakalı kadar kaliteli olmasa bile. Tek başlarına dünya sırlamasına girebilecek eserler. “Güneşi Uyandıralım” kitabı da böyle çok kaliteli ve akıcı bir eser olmuş. “Güneşi Uyandıralım” ile “Şeker Portakalı”nın arasındaki farklara bakarsak: Zeze kendi ailesinden alınıp farklı bir aileye veriliyor. ( Kendi ailesinden çok fazla şiddet gördüğü ve mutlu olmadığı için aslında durumundan memnun görünüyor.) Fakat Zeze bu ailede yine istediği sevgiyi göremiyor. Her zaman dediği gibi sevgisiz yaşanmaz ki. Zeze zaten yaşamak istemiyor. Aradığı şey tekrar sevgi oluyor. Sevgiyi aradığı için tekrar hayal dünyasını zenginleştirmeye başlıyor. Gerçek hayatta bulmadığı sevgileri kendi dünyasında kurmaya başlıyor. Siz de hemen o dünyaya girmeye başlıyorsunuz. Yeni arkadaşlarımız karşımıza çıkıyor. Kurbağa, Dadada, Maurice Chevalier, Fayolle…
Yeni Arkadaşlarımız ve yeni çevremiz; aynı hayal dünyamız ve Zeze… Keyifli okumalar.

Şeker Portakalı'nın o minik Zezé'si ergenlik çağına geliyor ve hiç bitip tükenmek bilmeyen içindeki Cururu Kurbağası Adam ile hayallerini gerçekleştiriyor. Kitap Şeker portakalı kitabı kadar olmasa da içerisinde o yaşta ben de olsam aynı şeyleri yaparım. Diyerek insanı içine çekiyor. Duygu yüklü güzel bir kitap. Mutlaka devamı olan Delifişek kitabını da okuyacağım. Bu kitabı okumamı tavsiye ettiği için Rogojin hocama teşekkür ediyorum.

Şeker Portakalı'nı yıllar önce ve defalarca okumuş biri olarak bu kitabı bitirdiğimde, Zeze'yi hala 5 ve 6 yaşında bir çocuk olarak gördüğümü hissettim. Hep 'yığınla şey uyduran küçük bir şeytan' olarak kalmasını istedim. Kalbinin üstünde duran kurbağası yerine, şarkı söyleyen kuşunu tercih ettim. Bu kitapta anlaşıldığı üzere Zeze de aynı şeyleri istemiş. Büyüyüp kendi güneşini nasıl uyandıracağını unutmak yerine, hayalinde istediği babasıyla yaşamayı yeğlermiş.
Zeze'nin ileriki yıllarda neler yaşadığını şimdiden merak ediyorum.

Zeze nin 2.serüveni. Seker portakalını sevdiğim kadar sevemedim. Çünkü şeker portakalı daha samimiydi. Sanki zeze de büyüdükçe samimiyetinj kaybediyor gibiydi. Artık çocuk değildi. Okumaya değer bir kitap. Zeze nin değişimini görmeye değer...

Şeker Portakalı kadar güzel bir kitaptı. Zeze'nin hüznü kitap boyunca insanı derinden etkiliyordu. Yüreğine yerleşen kurbağanın 'Güneşi uyandıralım.' demesiyle başlayan hikaye Zeze'nin türlü yaramazlıklarıyla devam ediyor ve bir de Zeze'nin düşündeki Maurice' in Zeze'yi ziyaretleri... Zeze, ünlü aktris Maurice'i babası olarak düşlüyor. Zeze'nin düşleri ve yaşamın gerçekliğinin birleştiği bir kitaptı. Son sayfaları okuyup tüketmek istemedim ve aynı zamanda sonunu merak ettiğim için de okuma isteği duyuyordum. Üçüncü kitap, Delifişek'i en kısa zamanda edinmeyi düşünüyorum.

Şeker Portakalı'ndaki tadı vermedi. Hatta kitabın sonu gelmedi. Kendini okutturma adına bir çekiciliği yoktu. Ya da yazarın ilk kitabından sonra haliyle oluşan beklentiyi karşılayamadı. Veya şöyle de denebilir Zeze'nin büyümesini pek kabullenemedim. Eski masum Zeze'yi hep arattı.
Tekrar kitaba gelicek olursak da sonuca bağlanamayan olaylar akıcı olmayan bir dil söz konusuydu. Sonu güzeldi; sebebi de tüm kitap boyunca anlatmak istediğini oraya sığdırmış olmasi ve orada sonuca bağlaması. Bence keşke yazar Şeker Portakalı ile zirvede bıraksaydı.

Zeze ve hayalleri. Zeze'nin öyle bir hayal gücü var ki insan bazen okuduğunun hayal olup olmadığını anlayamıyor. Ama o hayal gücüne de hayran kalıyor. Evet minik dostumuz Zeze yine karşımızda ama daha farklı olarak. Hayatında bir çok şey değişmiş fakat zeze aynı. Zeze'nin hayalleri,bitmek bilmeyen enerjisi sizleri alıp Zeze'nin dünyasına götürüyor. Ve o dünya inanın bu dünyadan daha güzel.

Şeker Portakalı'nın devamı niteliğinde olan bu kitapta,Zeze yine bizi alıp hayaller alemine sokmaya devam ediyor.Şeker Portakalı'nın yerini alamayacak olsa da iyi ki okudum dediklerim arasında yerini aldı.Keşke herkesin kalbinde Adam adlı bir kurbağa olsaydı,o zaman her şey daha güzel olabilirdi.

Zeze artık büyüyor. Acıyı, aşkı, kaybedişi, özlemi, perişanlığı, dostluğu hepsini teker teker yaşıyor. Bütün duyguları bu kitapta bulabilirsiniz. Kendinizden çok fazla şey bulacağınızı düşünüyorum. Şeker Portakalı'nı okurken aklıma Aamir Khan'nın Taare Zameen Par filmi geldi demiştim Şeker Portakalı'nda Portuga vardı. Burda da Fayolle var, Maurice var. Çocuklara destek olup her zaman yanlarında olduklarını hissettirdiğimizde, onlara destek olduğumuzda zorluklarla mücadele etmesini daha iyi öğreniyorlar. Tek başlarına kalırlarsa gerçekten hayat onlar için zor oluyor. Çocuklar bizim dünyamızın en renkli varlıkları onları hep sevelim, üzmeyelim.

Seker portakali kadar etkileyici olmasada guzeldi ama. Kitab ilk başlarda cokk sıkıcı geldi hatta yarim bırakmayıda düşündum.ama sonları cokkkk guzeldiii.İyiki okumayı birakmamışım Zeze buyumuş e haliylede sorunlarıda buyumuş, aşkla tanışmış.