“Hay oğul! Biz, Türk’ün Oğuz’uyuz. Oğuz’un özü oktur. Oğuz’un bir yarısı Bozok, öteki yarısı da Üçok’tur. Ok, Oğuz’un hem cenginde, hem eğninde can yoldaşıdır. Ok, Oğuz’un okuması ve dahi yazmasıdır. Oğuz Ata’nın nesli, kadim zamandan başlayarak düğün, dernek ve dahi toy çağrısını ok ile yapagelmiştir. Beğler birbirlerine ve tekmil Oğuz obalarına deyip diyeceklerini, hep ok üstündeki çentiklerle iletmişlerdir. Oklu olmak, okumaktır. Oklu olmak, elbir olmaktır. Oklu olmak yazmaktır. Oklu olmak irfan değşirmekdir.
Hay oğul! Sana şunu da diyeyim ki, Oğuz’un görklü Muhammed ümmeti olması, ok iledir. Oğuz’un okla ziynetlendirdiği hayatı, Hazret-i Resul’ün Sa’d bin Ebi Vakkas’a nazarı ile aynı yerdedir. Nebi-yi zi-şan Efendimiz Hazretleri:
‘Hiç kimse yaydan daha faik bir silah kullanmadı. Ok atın ve ata binin, amma ok atmak ata binmekten evlâdır. Ok atmayı öğrenin. Zira, okun atıldığı yer ile hedef arasında Cennet bağçelerinden bir bağçe vardır. Ok atmayı talim eden ve sonra unutan kimse, bizden değildir. Kim Allah yolunda bir ok atarsa, Cenab-ı Hak o kişiye, Hazret-i İsmail evladından bir köle azad eylemenin sevabını verir. Bir ok; oku yapan, oku atan ve oku veren üç kişiyi Cennet’e yollar.’
buyurmuştur .
Anlayan ve dahi idrak edene, bu Nebi kelamında nice hikmetler vardır. Diyeceğim odur ki, Oğuz Ata’nın geçmiş ve hal-i hazırdaki nesli, ok neslidir. Oğul, şunu da unutmayasın ki, Oğuz’un manasına da ok ile erilir. Zira ki, Oğuz demek, sayılamayacak kadar ok demektir. Hamza’mın ve Bektaş’ımın kemankeşliği, Oğuz hilkatinde maya tutmuştur. Yayınızdan fırlayacak her okun, gezinde görklü Muhammed, temreninde de Oğuz Ata vardır.”
