Kimin elleri daha kurak
Kimin gözleri daha okyanus
Kimin yüzünde çağlar öncesinden kalma bir yara izi var
Kimin kalbi çarpıyor geceleri Metrup bir evin kırık dökük panjurları gibi
Kimin derinlerden geliyor doğduğu evin belli belirsiz iniltisi
Kimin endişeleri savruluyor rüzgardan
Kim daha uzağa atabiliyor öfkesini
Kimin hayalleri uçsuz bucaksız
Bir yağma sonrasının fotoğrafıyım; dirsek darbelerini yedim kelimelerin. Kaptırılmış parçalarım, gurbetleşen ayrılıklarım var.
Toplanınca bir bütün olamıyorum...