Hər şey sonuna gələndə, həyat yanğısı sönür. Bəlkə, elə xoşbəxtlik budur? Xatirələri çək-çevir edərkən hamımız onu eyni cür kasıbyana geyindiririk və ölüm qarşımızda səhnənin bir küncünə atılmış nimdaş, solğun dekorasiya tək dayanır. Biz özümüzə qayıdırıq. Dərdimizi bütünlüklə içimizə çəkirik və o, bizə əziz görünür. Hə, bəlkə də, ötüb-keçən fəlakət lərin qüssəsi elə səadətin özüdür.