- Ökkeş Bey, bize biraz çocukluğumuzdan bahseder misiniz?
- Ben... Ailem beni ilkokula yatılı verdi. Annemi, babamı çok özlüyordum. Bazen haftasonları bile görüşemezdik. Yurdun kantininde devamlı bir türkü çalınırdı. Şu... "Babamın bir atı olsa binse de gelse, annemin yelkeni olsa, açsa da gelse... Uçan da kuşlara malum olsun ben annemi özledim. Hem annemi hem babamı ben köyümü özledim." Çok ağlarım bu türküyle beraber. Ama bir sakatlık vardı doktor. Sonra rüyalarıma girmeye başladı... Babamın bi atı olmuştu ve binip geliyordu okulun önüne... Çok da havalıydı. Arkadaşlar falan hayranlıkla bakıyorlardı babam öyle Malkaçoğlu gibi gelince... Ama annemi... Onu da yelken kullanarak gelirken görüyordum. Optimist mi ne, ondan... Arkadaşlar gülüyordu rüyamda ve bağırarak uyanıyordum. Yelken kullanan bi anneye bizim alemde hoş bakılmaz doktor. Rüyada bile olsa, annesi optimisçi bi adam kaveye çıkamaz. Delikanlı adamın annesi yelken kullanmaz. Çok görüyordum bu rüyayı doktor.
- Sonra?
- Sonra ilk evci çıktığım gün, gidip anneme bi tane patlattım...
