Peygamber Efendimiz -Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem- buyurur:
“Hiçbir kul, kıyâmet günü ömrünü nerede tükettiğinden, ilmiyle ne yaptığından, malını nereden kazanıp nereye harcadığından, vücudunu nerede yıprattığından hesâba çekilmedikçe bir adım dahî atamaz!” (Tirmizî, Kıyâmet, 1/2417)
“Allah -celle celâlüh- çocukça (lâubâlî) davranışları olmayan, hayra yönelip hevâ ve hevesi terk eden vakar sahibi olgun genci sever.” (Ahmed, IV, 151)
“Elden gitmeden önce şu iki şeyin değerini takdir etmek zordur: Birincisi sağlık, diğeri ise gençliktir.” (Hazret-i Ali -radıyallâhu anh-)
Gençlik serveti bir hayat definesidir. Gençliğini hevâ-heves, gelgeç boş sevdâlar ve çıkmaz sokaklarda eğlenmekle geçirenler, ihtiyarlıklarını hüzünlenerek geçirirler.
Aslanlar kendi târihlerini yazmadıkları sürece, avcı hikâyelerine inanmak zorundadırlar.
Hâkim milletlerle mahkûm milletler arasındaki fark, terâzinin bir kefesini diğerinden ağır getiren bir gram gibidir. Yetişmiş bir avuç insanın varsa gâlip milletsin, yoksa mahkûm!..
