Ülkede yaprak kımıldamazken “biz Marksist-Leninistiz, sizlerden af istemiyoruz” dediler onlar.
Gerektiğinde öldüler, yaralandılar, aç-susuz kaldılar, hem de aylarca. 8.5 yılda yaklaşık bir yıl aç kaldılar, üç yoldaşlarını ve bir siper arkadaşlarını ölüm orucunda kaybettiler...
Ama onların özleri ne idiyse sözleri de o oldu hep!
Varsın egemenler başları üzerinde kör balta sallandırsın, yapacakları tek şey vardı: Devrimin ve emekçi halkın sosyalizm davasını sadece genel sözlerle değil, devrimci eylemin zerresini bile sahiplenmekten kaçınmayarak faşizm karşısında gür sesle savundular. Halka karşı suç işleyenlerin suçlarını yüzlerine haykırdılar mahkeme salonlarında... Bu tarih unutulamazdı!
