Halide Edip Adıvar
İnci EnginünQuotes
İnsan memleketinden çıkınca kendi başına kafasıyla, kalbiyle bir memleket oluyor, kendi memleketini nasıl canlı, hakiki hissiyatıyla içinde taşıyor.
Hele az daha dayan..
Şurda ölüme ne kaldı !
Düşünmeyi, yaşamayı, ölmeyi bilen sahih ruhlu insanlar, en iyi ve en yüksek dövüşen askerlerdir.
Bütün çocuklar savaşa gidip düşmanı kahretmekten bahsederler, fakat memleketi imar edecek bir meslek sahibi olmayı düşünmezler.
Sırça sarayların şeffaf duvarlarından görünmeyen ruh yuvaları, halvetleri olduğuna kim inanabilirdi? Halbuki oranın meskûnları arasında bile dilediği gibi, kendi hayat köklerine bağlı yaşayabilecek cesarette insanlar vardı.
Halide Edib şahsiyetleri yetiştirecek ilk kucak olan annenin yetiştirilmesini şart koşar. Ancak iyi yetişmiş, şahsiyet sahibi annelerin yetiştireceği çocuklara gelecek emanet edilebilir.
Sayfa 55
Kâinatta ne varsa hepsi vehim bir hayal, yani aynalara vuran akisler veyahut gölgeler.