Hamza
Ömer Faruk DönmezHamza, modernizmin tam ortasında yaşayan bir müslüman gencin trajikomik hikâyesi. Herkesin az çok bildiği siyasi, felsefi ve tarihi olaylar, kitapta, alıştığımız bağlamından koparılıp, şaşırtıcı bir üslup ve masalsı bir anlatımla yeniden kurgulanıyor. Yazar; mizahı ve edebiyatı açıkça ‘kullanarak’ aslında çağ ve İslam hakkında derin bir tefekküre çağırıyor okuyucuyu. Mesajdan da sanattan da vazgeçmiyor. “Mesele”sini anlatmak için; kurmacanın, bilinç akışının ve ironinin imkânlarından sonuna kadar faydalanıyor.
Türler:
Kitabın Konusu:
174 sayfa · İlk Yayın Tarihi: 4 Ocak 2017
Yorumlar ve İncelemeler
Bugüne kadar okuduğum kitaplar içinde "şiddetle tavsiye edilenler" arasına girdi. Hakikaten çok beğendim. Acayip kafa açan bir okuma oldu benim için.
Üniversiteye hazırlanan Hamza, genç yaşına rağmen muhakeme gücü çok yüksek, eleştirel yönü çok kuvvetli ve muazzam bir ironi yeteneğine sahip. Aslında baştan aşağı toplumsal mesaj içeriyor kitap. Yazarın feleğin çemberinden geçtiğini anlıyorsunuz. Tarih, kültür, siyaset, din, ahlak ve ahlaki değerler üzerinden çok ince bir üslupla eleştiriler yapılıyor. Hele ki "Figan-ü Lügat-üt Türk" diye her bölümün sonunda gelen bir etimoloji bölümü geliyor ki "güldürürken, düşündüren" kıvamda.
Kitabın sonunda Hamza en çok da "bizi" dövüyor. Biz derken bizi tanıyanlar anlayacaktır dediğimi :)
Velhasıl kardeşler mutlaka okuyun. Kesin okuyun. Ne yapın edin okuyun :)
Son olarak bu fakirin misafiri olarak bizi şereflendiren 
Allahın funny bi kulu ağama beni böyle bir kitapla mesrur kıldığı için teşekkürü borç bilirim. Allah razı olsun ağam. Ve's-selâm...
Yazar Hakkında
Ömer Faruk DönmezYazar · 16 kitap
1976 Adana doğumlu olan Ömer Faruk Dönmez, 1997 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyat bölümü mezunudur.
On altı yaşındayken Türk Edebiyatı dergisinde ilk hikâyesi yayımlandı. Daha sonra Çınar, Ay Vakti, Atlılar, Huruç, Hece, Hece Öykü, Cafcaf, İhtiyar, Fayrap ve Müdahale dergilerinde yazdı. Evli ve iki çocuk sahibidir.
Yazarın metinleri dil, anlatım ve kurguda kendine özgü nitelikler taşır. Türk hikâyesinde ironiyi başarıyla kullanan yazarlardandır. Hikâyelerini amaçtan ziyade araç olarak kullanan yazar, didaktik üslubu, metin ve dil üzerindeki hâkimiyetiyle toplumsal meselelere değinir. Modernizm, emperyalizm ve kapitalizmin içinde kaybolmuş insanın kendisini bulmasını sağlayan, bu amaçla okuru düşündüren ve okurun mantığını harekete geçiren bir anlatımı vardır. Modern hayatın garipsenmeyen alışkanlıklarına, insanoğlunun kabullenmişliklerine mizah yeteneğini kullanarak, aynı zamanda edebî bir dille dikkat çeker. Hamza karakteriyle modernleşmekte olan müslümanlara unuttuklarını veya görmezden geldiklerini hatırlatmaya çalışır. "Bir Yobazın Günlüğü" ile zihinleri meşgul eden "aydın, yobaz" gibi kavramları ve bu kavramların çağrışımlarını sorgulatır. Bu yönleriyle yazar, hikâyeyi romana tercih eder. "Tutuklu Kurbağa" hikâyesiyle kısa hikâyenin etkileyici ve vurucu bir anlatım gücüne sahip olduğunu gösterir. "Hamza" ve "Bir Yobazın Günlüğü"nü ise uzun hikâyeler olarak tanımlar.
