Halide Edip Adıvar, dönemin güçlü kadın karakteri olarak "Handan"ı yazıyor. Onun güçlü kadını; evde oturup kanaviçe işleyen değil, okuyan, sorgulayan, emeli olan kadın olduğunu görebildiğimiz bir roman. Tabi ki her güçlü kadın gibi Handan da zaaflarını içinde muhafaza eden bir kadın. En değer verdiğinin, en değer verdiğini elinden almanın vicdan azabını yaşıyor Handan. İlk sevdiğini bir hiç uğruna, "gurur","sevilme arzusuna" terk etmenin pişmanlığını içinde taşıyor. Neriman'ın biriciği olmanın ne kadar ağır olacağını bilmeden yaşarken, küçük Nazım'ın vebalide yükleniyor ince omuzlarına. Refik Cemal'in sadakat yeminlerini, nefret duygusunun bozduracağını bilmeden yeminler etmesini okuyoruz. Sevgi ve aşkın bir erkeğin içindeki muhakemesine bakıyoruz bir pencereden. Handan'ın hayatına dokunduğu kişilere bıraktığı büyüye hayran olurken, çektiği ızdırapları hakedip haketmediğini yargılar buluyoruz okurken. Handan'a duyduğunuz hayranlık ile Neriman'ın sadakatine, masumiyetine duyduğunuz merhamet arasında kalıyorsunuz.
