Hasan Ali Toptaş bu kitabını iyi ki yazmış diyerek başlamak istiyorum incelememe. Onun iç dünyasına bakabilmek(sınırlı da olsa) için harikulade bir eser çünkü.
Dilini nasıl kurduğunu, nerede hangi kelimelerden vazgeçip hangisini kullanmayı tercih ettiğini,
cümle yapılarını, seslere nasıl takılıp kaldığını, türkülerin ise bu süreçte nasıl etkili olduğunu, romanlardaki imgeleri, bölümler arası ilişkileri, yazarlar arası ilişkileri ve bunun üzerine kurduğu güzergahları, kör noktalarda kalan yazarları, okumanın da tıpkı yazmak gibi özel bir uğraş olduğu, bir metnin birçok kişi tarafından farklı yorumlanabileceği gibi birçok konuyu biz okuyucularına mektup tadında yazdığı denemeleriyle sunuyor.
Kitaplara olan sevgisini, neden bu kitaplara başucum dediğini, sevgisinin nedenini ve altını çizdiği cümlelerin onu nasıl etkilediğini, kendini samimice anlatması ve daha nicesini naçizane bu kelimelerle anlatsam bile eksik kalacağı kanaatindeyim. Hele ki anlatılan bazı değerlerin günümüz çağında zamanın hızına uyarak nasıl eridiğini gördükten sonra.
Velhâsılı; yazar kimliğinden öte dost olarak, evlat olarak, okuyucu olarak bir Hasan Ali görmek isterseniz, onun tutkusuna, sevincine, hüznüne, derdine, kederine, kaygısına okuyarak ortak olacaksınız. Borges, Beckett, Kundera, Cioran, Kafka, Proust, F.Duman, Tahsin Yücel gibi daha birçok yazarı okuma listelerine bu minval üzere eklemenizi sağlayacak keyifli bir eser.
