Beni çok merak ettiğini biliyorum baba. Hastalığım Doktorun sandığından daha fazla yıprattı beni. Bir haftadır okula gidiyorum ama hâlâ çok halsizim, hemen yoruluyorum. Yine de merak etme beni. Yalnızca yağmur altında kaldım, çok fazla ıslandım ve üşüdüm. Bütün mesele bu.
Sana, "beni merak etme" derken aslında doğruyu söylemiyorum tam olarak. Beni düşünmeni, meraktan çatlamanı, ölesiye özlemini.. Ve sonunda beni aramanı ve bize gelmeni istiyorum. Sabrım artık tükendi gibi. O kadar halsiz ve yorgunum ki bu konuya ilişkin duygularımı uzun uzadıya yazamayacağım. Aslında yazabilmeyi, seni sarabilmeyi, belki de kırabilmeyi isterdim. Ama dediğim gibi çok yorgunum. Bu hastalık bana çok şey öğretti. İçimde bir yerlerde bir şeyler kırıldı. Kendime diyorum ki: Değer mi? Yıllardır sensiz yaşamayı tercih etmiş bir baba için değer mi?
