Ercan Başer’i 2015 Ahmet Hamdi Tanpınar Roman Ödülü’nü alan “iyi bir hikâye” kitabı ile tanıdım. Beni çok etkileyen bu eserini okuduktan sonra on bir öyküden oluşan “hayat gibi” kitabını da hemen aldım. Daha ilk öyküde sağlam bir kurguyla karşılaştığımı fark ettim.
“İkinci Kanun” adlı ilk öyküde anlatıcı karakterin üniversitedeki hocası, evrenin kanunlarını verirken kahramanın babası hayatı deneylerle anlama çabasındadır. Fakat onun en çok keyif aldığı ninesinin masallarıdır. Annesinin daha küçük bir çocukken onları terk etmesi hayatın en acı gerçeğidir. Hayatın gerçeklerinden sıyrılıp hayallerinin peşine düşmesi; ondan mühendis olması beklenirken yazar olmaya karar vermesi öyle çok da kolay değildir.
"Yazma” meselesini enine boyuna ele alan Ercan Başer, hem teknik anlamda hem de öykülerin içeriğinde bu konuya kafa yoruyor.
Klasik anlatımın yanı sıra sen dili, üstkurmaca, geriye dönüş gibi teknikleri kullanan yazar, zaman zaman ironik ve Kafkaesk unsurları bir araya getiriyor. Evrim adlı öyküde kadın şiddetine değinen Başer, “Kitap Okuyan Marilyn Monroe”de hayata tutunmakta zorlanan insanları anlatıyor. “Ses olur” öyküsü “s” sesinin tekrarlandığı nefis bir sanatsal metin.
Ercan Başer’in öyküleri, içinde yaşadığımız hayat gibi sıradan ama bir o kadar da çetrefilli, düşündürücü ve derin anlatılar. Hayatın içinden, ayakları yere basan bu özgün öykülerle siz de tanışın isterim.
Dedim ki, "Nasıl böyle uçabiliyorlar? Nasıl?" Asuman gülümsüyor, elini alnına siper etmiş uzaklaşmaya başlayan kuşları seyrediyordu.
Dedi ki,
"Hayat gibi?" s.117
