Kitap Panait İstrati’nin 12 yaşlarında hayata atılışının akıcı bir biyografisi daha doğrusu otobiyografik bir roman.Yazarımız yetim ve annesi üzerine yük olduğu düşüncesiyle çocuk işçi olarak başlıyor yaşamın eziyet dolu yükü altına girmeye.Sonrasında gelişen olaylar ve tutunma çabası,öğrenme aşkı,pes etmemesi çok güçlü duruşlar.Yazarımız çocuk işçi olarak hem fiziksel hem ruhsal bir ızdırabın ocağına düşüyor deyim yerindeyse.Sırf annesi üzülmesin,komşular el gün laf etmesin diye katlanılması çok zor bir işe katlanıyor.Ve nihayetinde gönül bağı kurduğu kaptanın bu dünyadan gidişiyle o da kendi dünyasına gitmeye karar kılıyor.Çok fazla içeriğe girmeyeyim iyisi mi.Neyse kitabın bende tezahür ettiği his çoğunlukla üzüntü ve öfkeydi yaşatılanlara karşı.Onca eziyetin nihayete erişinde yazarımız mutlu oldu mu ya da mutlu öldü mü bilmiyorum ama umarım olmuştur.Bu eser benim yaşamım olsaydı kuşkusuz başka olaylar nakşederdi.Sonlara doğru biraz sıkmaya başlamış da olsa,hızlanmış da olsa genel hatlarıyla güzel ve öğreticiydi.Anlaşılması küçük çocuklar için zor ama okuması büyükler için zevkli bir kitap.Her yüreğe düşmesi ve değer bilene değmesi dileğiyle…
Hoş kalın,kitapla kalın:)
