Bir kır çiçeğinden daha yalnızım
Bir kır çiçeği olmak isterdim
Issız bir dağ yamacında
Yalnızlık ürkütücü değildir
İnsan kendini ne sanıyor
Sevmek yeteneğine sahip diye
Özlemek yeteneğine sahip diye
Ve öleceğinin bilincine sahip diye
İnsan kendini ne sanıyor
Bir fısıltı olarak geçtim bu dünyadan ben
Bir çığlık olarak, bir gülüş
Bir kahkaha olarak geçtim
Tükettim ömrümün bütün sözcüklerini
Ama ışıldattım onları önceden
Ve hepsini kardeşimmiş, çocuğummuş gibi sevdim
Çünkü bu hayata çalıştım ben, yüzüme, her şeyime
Bakışlarımda bir anlam varsa bana aittir
Ellerim bütün bedenim bana aittir
Tanıştığım güneş, yıkandığım ırmaklar
Derin ve tozlu yollar
Öptüğüm dudaklar bana aittir
Bu dünyayı kendi gözlerimle görmeyi öğrendim sonunda
Gözlerim bana aittir
Sayısız kitap sesleniyor bulundukları yerden
Onlar nice sabahlarıma tanıktırlar